<span style="font-family:sans-serif;line-height:19.1875px;">Armia Angoli liczy około 100 000 zolnieży. Składają się na nią siły lądowe, siły powietrzne oraz marynarka wojenna. Służba w armii jest obowiązkowa dla mężczyzn po 18 roku życia, kobiety mogą wstępować do wojska dobrowolnie po 20 roku życia.</span>
+
<span style="font-family:sans-serif;line-height:19.1875px;">Siły zbrojne Angoli liczą około 100 000 żołnierzy. Służba w wojsku jest obowiązkowa dla mężczyzn po 18 roku życia, kobiety mogą wstępować do wojska dobrowolnie po 20 roku życia. Siły zbrojne Angoli dzielą się na:</span>
W przeszłości Angola była kolonią portugalską, niepodległość proklamowano 11 listopada 1975 roku.
Historia:
Na terenie dzisiejszej Angoli przed kolonizacją portugalską istniały trzy państwa: Królestwo Kongo, Ndondo oraz Lunda. Kraj Kongo rozpościerał się od terenu dzisiejszego Gabonu do rzeki Kwanzy na południu.
W 1575 roku Portugalia założyła swą kolonię w Luandzie. Kolonia ta zajmowała się głównie handlem niewolnikami. W XVI wieku Portugalczycy stopniowo opanowywali dzięki dyplomacji i wojnom tereny nadbrzeżne. W okresie między 1641 a 1648 rokiem terytorium to przejęli Holendrzy, umacniając tutejsze, nastawione przeciw Portugalii kraje. W 1648 roku Portugalczycy odzyskali kolonię i rozpoczęli podbój Kongo i Ndondo. Podbój ten ostatecznie zakończył się w 1671 roku. W 1951 roku kolonia przekształcona została w prowincję zamorską, zwaną Portugalską Afryką Zachodnią.
Wskutek odmowy rozpoczęcia procesu dekolonizacyjnego powstały trzy partyzanckie organizacje narodowo-wyzwoleńcze: marksistowski, lewicowy Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli (MPLA), konserwatywny Narodowy Front Wyzwolenia Angoli (FNLA) oraz konserwatywny Narodowy Związek na rzecz Całkowitego Wyzwolenia Angoli (UNITA). Po 14-letniej wojnie partyzanckiej w 1975 roku Angola uzyskała niepodległość. Portugalia przekazała władzę lewicowemu ruchowi MPLA, wspieranemu przez państwa socjalistyczne w Europie na czele z ZSRR i niepodległe kraje afrykańskie. Po odzyskaniu niepodległości doszło do wybuchu wojny domowej pomiędzy organizacjami wyzwoleńczymi. FNLA wkrótce wycofała się z walki.
Rozgorzały walki między wspieranym zbrojnie przez Kubę (RK) Ludowym Ruchem Wyzwolenia Angoli (MPLA) i wspieranym przez RPA (okresu apartheidu) oraz USA - Narodowym Związkiem na rzecz Całkowitego Wyzwolenia Angoli (UNITA). W 1991 roku obie frakcje zgodziły się na utworzenie dwupartyjnego systemu rządów. Jednakże po wyborach, wygranych przez obecnego prezydenta (wywodzącego się z MPLA) i zakwestionowaniu ich wyników przez UNITA, wznowiono działania wojenne. Zakończono je w 1994 roku podpisaniem porozumienia pokojowego w Lusace. Już cztery lata później walki wybuchły z nową siłą.
22 lutego 2002 roku śmierć przywódcy UNITA, doprowadziła do kolejnego zawieszenia broni. Sytuacja w kraju poprawiła się, jednakże prezydent Jose Eduardo dos Santos nie zdecydował się jak dotąd na przywrócenie dwupartyjnego systemu politycznego. W 2007 roku prezydent zobowiązał się do rozpisania nowych wyborów. Odbyły się one 5 i 6 września 2008 roku. Wygrał je MPLA zachowując pełnię władzy w kraju. W 2011 roku rząd Angoli przeforsował zmianę konstytucji na mocy której kandydat numer jeden partii wygrywającej wybory parlamentarne automatycznie staje się prezydentem.
31 sierpnia 2012 odbyły się trzecie w historii Angoli wybory parlamentarne, w których ponownie zwyciężyła partia Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli (MPLA). Główna partia opozycyjna Związek na Rzecz Całkowitej Niepodległości Angoli (UNITA) skrytykowała partię rządzącą oraz prezydenta za nierzetelne przeprowadzenie wyborów.
Geografia:
Angola leży na obszarze płaskowyżu południowoafrykańskiego i jest krajem wyżynnym. Terytorium Angoli dzieli się na trzy obszary geologiczne. Kraj przecinają doliny, a na zachodzie wznosi się szczyt Morro de Moco (2 620 m n.p.m.). Jest on częścią masywu górskiego na wyżynie Bije. Tylko wzdłuż wybrzeży ciągnie się pas nizin. Kilkanaście kilometrów w głąb lądu teren podnosi się, tworząc płaskowyże, wyżyny i średnio wysokie góry.
Angola leży w strefie klimatu podrównikowego suchego na południu i wilgotnego na północy. Tylko południowo-zachodnia część kraju leży w strefie klimatu zwrotnikowego. W południowo-zachodniej części Angoli znajduje się północny kraniec pustyni Namib. Panuje tam klimat zwrotnikowy suchy. Sieć rzeczna jest bardzo dobrze rozwinięta.
Gospodarka:
Gospodarka Angoli ze względu na trwające niemal bezustannie przez ćwierćwiecze działania wojenne znajdowała się do niedawna w stanie dezorganizacji. Wydobycie ropy naftowej i jej przetwórstwo są głównym źródłem dochodów, stanowiąc 45% PKB i 90% eksportu kraju. Rosnąca produkcja ropy daje dobre widoki na przyszłość.Angola posiada znaczne zasoby surowców naturalnych. Oprócz ropy naftowej są to miedź, złoto oraz diamenty. Średnio rozwinięte rolnictwo i przemysł wydobywczy. Obecnie, dzięki bogatym złożom ropy naftowej oraz miedzi gospodarka Angoli jest jedną z najszybciej rozwijających się gospodarek światowych. Tempo wzrostu gospodarczego wynosi 19,1%. Przekłada się to bezpośrednio na stan państwa oraz poziom życia obywateli.
Prezydent Ludowej Republiki Angoli Jose Eduardo dos Santos
Informacje
Dane podstawowe:
Język urzędowy: portugalski
Stolica: Luanda
Ustrój polityczny: republika socjalistyczna
Głowa państwa: prezydent Jose Eduardo dos Santos
Powierzchnia: 1 246 700 km² (23. miejsce na świecie)
Liczba ludności: 19 618 000 (59. miejsce na świecie)
Jednostka monetarna: Kwanza
Partie polityczne:
Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli (MPLA) - socjalistyczna
Związek na Rzecz Całkowitej Niepodległości Angoli (UNITA) - konserwatywna
Narodowy Front Wyzwolenia Angoli (FNLA) - konserwatywna
Przedsiębiorstwa zbrojeniowe:
Nie istnieją
Armia:
Siły zbrojne Angoli liczą około 100 000 żołnierzy. Służba w wojsku jest obowiązkowa dla mężczyzn po 18 roku życia, kobiety mogą wstępować do wojska dobrowolnie po 20 roku życia. Siły zbrojne Angoli dzielą się na:
