MiG-17

MiG-17 (ros. МиГ-17) - samolot myśliwski konstrukcji radzieckiej II generacji, następca samolotu MiG-15.

Samolot myśliwski Mikojan MiG-17

Samolot MiG-17 został opracowany i zbudowany w biurze konstrukcyjnym OKB-155 A. Mikojana i M. Guriewicza w 1948 roku jako zmodernizowana wersja rozwojowa samolotu MiG-15. Był to pierwszy seryjnie produkowany samolot myśliwski w ZSRR zdolny pokonać barierę dźwięku. W latach 50-tych XX wieku rozwój samolotów bojowych zmierzał w kierunku zwiększenia prędkości lotu, ponieważ silnik zastosowany na samolocie MiG-15 nie zapewniał dalszej poprawy osiągów i wykazywał się problemami ze sterownością przy prędkościach poddźwiękowych postanowiono zbudować nowy myśliwiec, ulepszony aerodynamicznie oraz przystosowany do zastosowania silnika z dopalaczem.

Projektowana maszyna miała być przeznaczona do przechwytywania samolotów przeciwnika oraz wsparcia wojsk lądowych. Samolot roboczo oznaczony jako I-330 ("I" od Istrabitiel - myśliwiec) został opracowany i zbudowany z zachowaniem układu MiG-15. W porównaniu do poprzednika wprowadzono jednak kilka istotnych zmian. Wyposażono go w całkowicie nowe skrzydła o zmiennym kącie skosu natarcia o profilu laminarnym wyposażone w grzebienie aerodynamiczne zapobiegające spływowi strug powietrza wzdłuż skrzydeł. Kadłub przekonstruowano w części środkowej oraz tylnej, która została wydłużona o 0,9 m i miała nieco mocniejszą konstrukcję, przewidzianą do zastosowania nowego turbinowego silnika odrzutowego z dopalaczem. Zastosowano nowe hamulce aerodynamiczne. Samolot uzbrojono w dwa działka NR-23 kal. 23 mm oraz jedno N-37 kal. 37 mm. Wewnętrzna objętość zbiorników paliwa spadła do 1 415 litrów. MiG-17 był również nieco szybszy, bardziej stabilny i zwrotny na wyższych wysokościach. Silnik odrzutowy wyposażono w dopalacz, dzięki czemu MiG-17 był zdolny pokonać barierę dźwięku, jednakże tylko w locie nurkowym, z użyciem dopalacza, poza tym takie loty powodowały silne drgania i były niezbyt bezpieczne, dlatego wprowadzono ograniczenia, a samolot ostatecznie był klasyfikowany jako poddźwiękowy.

Samolot myśliwski Mikojan MiG-17 w barwach lotnictwa wojskowego PRL (Źródło: J. Szymański via Letectvi + Kosmonautika nr 4/1980)

Konstrukcja duralowa, półskorupowa. Usterzenie pionowe pojedyncze, płat stały w układzie średniopłata. Skrzydła o zmiennym kącie skosu krawędzi natarcia (przy kadłubie 45°, dalej 42°). Wlot powietrza z przodu kadłuba, rozdzielający się pionową przegrodą na dwa kanały wzdłuż burt. Kabina hermetyzowana z fotelem wyrzucanym. Celownik optyczny (automatyczny) żyroskopowy ASP-4NM Krokus sprzężony z radiodalmierzem SRD-1M Radal-M. Wyposażenie do lotów bez widzialności. Zbiorniki paliwa w kadłubie. Podwozie trójpodporowe z kołem przednim chowane w locie. Na wyposażenie standardowe samolotu składała się m.in. radiostacja UKF R-800 (w Lim-5 RSTU-4W), dalmierz radiolokacyjny SRD-1M, stacja ostrzegawcza Syrena-2 oraz fotokarabin S-13.

Oblotu prototypu dokonano w dniu 14 stycznia 1950 roku. W roku następnym rozpoczęto produkcję seryjną pod oznaczaniem MiG-17. Pierwsze egzemplarze trafiły do jednostek lotnictwa Armii Radzieckiej w 1952 roku. Produkcja w ZSRR trwała nieprzerwanie do końca 1958 roku.

Do Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (PRL) pierwsze samoloty MiG-17 trafiły pod koniec 1955 roku w liczbie 92szt. były to maszyny wersji PF. W roku następnym rozpoczęto w kraju jego produkcję licencyjną w zakładach WSK Mielec pod oznaczeniem Lim-5 (Licencyjny myśliwiec-5), trwała ona do 1960 roku. Wraz z produkcją samolotu uruchomiono również produkcję licencyjną silników odrzutowych WK-1F oznaczoną jako Lis-5 (Licencyjny silnik-5). W latach 1959 - 1961 produkowano w Polsce na licencji również wersję myśliwską przechwytującą MiG-17PF oznaczoną jako Lim-5P.

Samolot MiG-17 był ówcześnie jednym z najlepszych odrzutowych samolotów myśliwskich świata. Swej skuteczności dowiódł m.in. podczas wojny wietnamskiej strącając wiele amerykańskich maszyn F-86 Szabla oraz nowszych F-100 Super Szabla. Dzięki swoim parametrom lotno-taktycznym znalazł zastosowanie jako myśliwiec różnorakiego przeznaczenia i był powszechnie stosowany w kilkudziesięciu państwach świata. W ZSRR został stopniowo wycofywany z eksploatacji od początku lat 70-tych. Najdłużej (do 1977 roku) był eksploatowany w Armawirskiej Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej pilotów obrony powietrznej. W niektórych częściach świata samolot służył jeszcze przed początkiem lat 80-tych. Wycofane ze służby samoloty z usuniętym uzbrojeniem przeniesiono do ośrodków szkolenia DOSAAF. Inne ustawiono jako pomniki. Samolot został wycofany ze służby we wszystkich użytkujących go krajach świata.

Samolot MiG-17 lotnictwa wojskowego ZSRR w locie

Informacje

Dane podstawowe:

• Państwo: Związek Radziecki (ZSRR)
• Producent:
• Typ samolotu: myśliwski
• Załoga: 1 osoba
• Prototypy: 1950
• Produkcja: 1951 - 1969 (ZSRR), 1956 - 1962 (PRL)
• Wyprodukowane egzemplarze: 10 824szt. [7 999 - ZSRR, 2 825 na licencji w Polsce (PRL), Czechosłowacji (CSRS) oraz Chinach (CHRL)]

  

  Samoloty MiG-17 wschodnioniemieckiej Narodowej Armii Ludowej

Dane techniczne:

• Silnik: turboodrzutowy Klimow WK-1F
• Rozpiętość: 9,62 m
• Długość kadłuba: 11,36 m
• Wysokość: 3,80 m
• Powierzchnia nośna: 22,6 m²
• Masa własna: 3 798 - 4 100 kg (zależnie od wersji)
• Masa całkowita: 5 932 - 6 072 kg (zależnie od wersji)
• Prędkość maks: 1 200 km/h (1,15Ma)
• Prędkość min: 180 km/h
• Wznoszenie: 65 m/s
• Pułap: 15 600 - 16 600 m (zależnie od wersji)
• Zasięg: 1 300 km, 1 930 km (ze zbiornikami dodatkowymi)
• Rozbieg: 550 m
• Dobieg: 520 m
• Uzbrojenie: 2 działka NR-23 kal. 23 mm (zapas amunicji: 80szt. każde), 1 działko NR-37 kal. 37 mm (zapas amunicji: 40 szt.) oraz 4 pociski rakietowe kierowane RS-1U (tylko wersja MiG-17PFU) lub 2 bomby do 250 kg lub 2 dodatkowe zbiorniki paliwa zwiększające zasięg na 2-4 zamkach pod skrzydłami.

Wersje:

• MiG-17 - pierwsza wersja seryjna wyposażona w silnik WK-1.
• MiG-17A - wersja wyposażona w ulepszony silnik WK-1A.
• MiG-17F - wersja wyposażona w silnik z dopalaczem WK-1F.
• MiG-17P - wersja wyposażona w radar RP-1 "Szmaragd" oraz trzy działka NR-23 kal. 23 mm.
• MiG-17PF - wersja MiG-17P wyposażona w silnik z dopalaczem WK-1F. Od grudnia 1955 roku wyposażana w ulepszony radar RP-5 "Szmaragd".
• MiG-17PFG - niewielka liczba MiG-17PF wyposażona w system naprowadzania "Horyzont-1".
• MiG-17PFU - wersja MiG-17P i MiG-17PF wyposażona w radar RP-1U "Szmaragd" i uzbrojona w 4 pociski kierowane RS-1US (K-5), pozbawiona uzbrojenia strzeleckiego.
• MiG-17P - wersja rozpoznawcza. Wyposażona w aparat fotograficzny AFA-BA-40R, produkowana w małych seriach.
• MiG-17AS - wersja myśliwsko-bombowa przystosowana do przenoszenia różnego rodzaju pocisków niekierowanych. W późnych latach 50-tych wiele radzieckich samolotów MiG-17 wyposażonych w wyrzutnie pocisków niekierowanych zostało przeniesionych do nowo utworzonych pułków myśliwsko-bombowych.

  

  Samolot MiG-17 lotnictwa wojskowego Egiptu

Wersje licencyjne:

• Lim-5 - wersja licencyjna samolotu MiG-17F produkowana w Polsce (PRL) od 1956 roku w zakładach lotniczych PZL Mielec.
• Lim-5P - wersja licencyjna samolotu MiG-17PF.
• Lim-5MR - wersja myśliwsko-rozpoznawcza wyposażona w aparat fotograficzny AFA-39.
• Shenyang J-5 - wersja licencyjna samolotu MiG-17 produkowana w Chinach (CHRL) w latach 1956 - 1959 w zakładach lotniczych Shenyang.
• Shenyang JJ-5 - wersja dwumiejscowa samolotu Shenyang J-5.
• Shenyang FT-5 - wersja eksportowa samolotu Shenyang J-5.
• S-104 - wersja licencyjna samolotu MiG-17 produkowana w Czechosłowacji (CSRS) od 1955 roku w zakładach lotniczych Aero Vodochody. Wyprodukowana w ilości 457szt.

  

  Sylwetka samolotu MiG-17 w trzech rzutach

Użycie bojowe:

• Wojna wietnamska
• Radziecka interwencja w Afganistanie

Użytkownicy:

• Związek Radziecki (ZSRR) - brak danych
• Albania (LRA) - 20szt.
• Algieria (ARLD) - 90szt. (wycofane)
• Angola (LRA) - 32szt. (wycofane)
• Afganistan (DRA) - ponad 100szt.
• Bangladesz (LRB) - brak danych (F-5 chińskiej produkcji)
• Bułgaria (LRB) - ponad 94szt.
• Burkina Faso - 1szt.
• Chiny (CHRL) - brak danych
• Czechosłowacja (CSRS) - 457szt. (wersja licencyjna S-104)
• Egipt (ARE) - brak danych
• Etiopia (FDRE) - 40szt.
• Gwinea - 10szt.
• Gwinea-Bissau - ponad 8szt.
• Indie (RI) - brak danych
• Indonezja - 30szt. MiG-17F oraz ponad 40szt. Lim-5 polskiej produkcji
• Irak (RI) - 17szt. (wycofane w 1970 roku)
• Jemen Południowy (LDRJ) - ponad 40szt.
• Jemen Północny (JRA) - ponad 20szt.
• Kambodża - 18szt. (wycofane)
• Kongo (RK) - około 24szt.
• Korea Północna (KRLD) - brak danych
• Kuba (RK) - 100szt.
• Libia (WLADżLS) - brak danych
• Madagaskar - 4szt. (otrzymane z Korei Północnej)
• Mali - 5szt. Lim-5 polskiej produkcji (wycofane)
• Maroko - 12szt.
• Mongolia (MRL) - 12szt.
• Mozambik (RM) - 10szt. MiG-17F i 12szt. Lim-5
• Niemcy (NRD) - 16szt.
• Nigeria - 28szt. MiG-17 i Lim-5 z ZSRR, Polski oraz Egiptu
• Pakistan (IRP) - brak danych
• Polska (PRL) - 92szt. MiG-17PF oraz duża liczba Lim-5 polskiej produkcji
• Rumunia (SRR) - 60szt.
• Somalia (FRS) - 54szt.
• Somaliland - brak danych (byłe Somalijskie)
• Sri Lanka (DSRSL) - 7szt.
• Syria (SRA) - ponad 120szt. (wycofane)
• Sudan - 16szt. F-5 i FT-5 chińskiej produkcji
• Tanzania (ZRT) - 12szt. F-5 chińskiej produkcji
• Uganda - 24szt.
• Węgry (WRL) - 130szt.
• Wietnam (SRW) - 77szt.

Bibliografia:

• J. Domański "Samolot myśliwski MiG-17, TBiU nr 41" Wydawnictwo MON Warszawa 1976

​Źródła:

• https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B8%D0%93-17

Michał Iljin (dyskusja) 17:23, wrz 12, 2015 (UTC)IljinM.