FANDOM

Wiki Uzbrojenie
Wiki Uzbrojenie
1585 Stron
Dodaj nową stronę
w:
Pojazdy, Czołgi

PT-76

Tekst źródłowy
Komentarze Udostępnij

Pływający Czołg-76 (PT-76), ros. Плавающий Танк-76 (ПТ-76) - lekki czołg pływający konstrukcji radzieckiej.

Pt76

Czołg PT-76 należący do Ludowego Wojska Polskiego

W latach poprzedzających wybuch II wojny światowej Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) zdobył ogromne doświadczenie w opracowywaniu czołgów pływających. W 1941 roku posiadał największą na świecie liczbę czołgów desantowych. Jednak po walkach w początkowym okresie wojny dużą ich część stracono. Do końca wojny ze względu na pilniejsze sprawy nie budowano nowych konstrukcji tego rodzaju. Po zakończeniu wojny postanowiono powrócić w ZSRR do budowy czołgów lekkich mających być uzupełnieniem czołgów podstawowych (dawniej średnich). Wynikało to z nowej doktryny wojennej w której głównym wrogiem stały się kraje Europy Zachodniej. W przypadku potencjalnego konfliktu z Zachodem, uznano, że głównym teatrem działań będzie Europa Środkowa, pełna naturalnych przeszkód wodnych takich jak jeziora, rzeki, bagna. W związku z tym pod koniec 1940 roku zostały opracowane i przyjęte wytyczne dla różnych pojazdów. Czołgi lekkie miały być używane w oddziałach rozpoznawczych i musiały być to pojazdy zdolne do pokonywania przeszkód wodnych z marszu. W końcu lat 40-tych powstało parę prototypów takich wozów. Za najbardziej udany uznano "obiekt 740" opracowany w 1950 roku przez inż. N. Szaszmurina z instytutu WNII-100 w Leningradzie. Czołg ten odznaczał się najprostszą konstrukcją, najlepszymi własnościami nawigacyjnymi oraz największymi możliwościami pokonywania terenu bagnistego. W wodzie napędzany był pędnikami hydrodynamicznymi.

PT-76

Muzealny egzemplarz PT-76

Kadłub czołgu wykonany ze spawanych płyt pancernych został podzielony na trzy przedziały: przedni przedział kierowania, za którym znajduje się przedział bojowy przykryty wieżą z uzbrojeniem oraz oddzielony metalową ścianką tylny przedział silnikowy wraz z przedziałem układu napędowego. W przedziale kierowania umieszczono w osi pojazdu siedzenie dla kierowcy-mechanika oraz przyrządy kierowania czołgiem. Kierowca zajmuje miejsce przez właz w górnej płycie przedziału, do obserwacji służą mu trzy peryskopy. W przedziale kierowania znajdują się również: dźwignia do podnoszenia i opuszczania falochronu, dźwignie do sterowania zasłonkami pędnika strugowodnego, dźwignie urządzenia napędowego pędnika, baterie akumulatorów oraz szereg innych urządzeń pomocniczych. Obok siedzenia kierowcy-mechanika, z jego prawej strony w dnie kadłuba znajduje się właz zapasowy do opuszczania czołgu pod ostrzałem przeciwnika. W przedziale bojowym swoje stanowiska mają dwaj pozostali członkowie załogi: dowódca-działonowy i ładowniczy. Nad przedziałem bojowym u góry umieszczono obrotową wieżę, która mieści zasadnicze uzbrojenie czołgu, armatę D-56T kal. 76,2 mm sprzężoną z karabinem maszynowym SGMT kal. 7,62 mm, przyrządy naprowadzania armaty na cel, radiostację, granaty ręczne oraz naboje sygnałowe. W stropie wieży wykonano duży właz wykorzystywany przez obu członków załogi, a w tylnej części zamontowano urządzenia wentylacyjne. Dowódca zajmuje miejsce z lewej strony wieży. Do jego zadań oprócz obserwacji sytuacji na polu walki i dowodzenia czołgiem należy też niszczenie celów, a więc pełni dodatkowo rolę działonowego. Do obserwacji wykorzystuje trzy peryskopy osadzone w małej obrotowej wieży. Trzeci członek załogi, ładowniczy zajmuje miejsce z prawej strony wieży i ma do dyspozycji jeden peryskop. Po dnie przedziału bojowego przebiegają cięgła sterownicze wszystkich urządzeń i zespołów mieszczących się w przedziale silnikowym i układu napędowego. W tylnej części wozu oddzielonej od przedziału bojowego stalową ścianką znajduje się przedział silnikowy mieszczący silnik wraz z wszystkimi jego układami oraz przedział układu napędowego. Po obu stronach tych przedziałów umieszczono rury pędników strugowodnych.
PT 76 6 DOW TBiU 12

Jeden z polskich PT-76

Czołg PT-76 porusza się na dwunastu pojedyńczych, ogumionych, tłoczonych z lekkich stopów kołach nośnych. Koła osadzono na wahaczach wleczonych. Jako elementy sprężyste zastosowano wałki skrętne oraz amortyzatory hydrauliczne przy pierwszej i ostatniej parze kół nośnych. Koła napędowe znajdują się z tyłu pojazdu, napinające z przodu. Gąsienice metalowe jednosworzniowe, dwugrzebieniowe o szerokości 360 mm. Napęd czołgu w wodzie zapewniają pędniki strugowodne. Otwory zasysające wodę znajdują się pod kadłubem, natomiast główne otwory wylotowe z tyłu kadłuba. Dodatkowe otwory pomocnicze wylotowe znajdują się z boku kadłuba nad ostatnimi kołami nośnymi. Przymknięcie za pomocą specjalnych klap głównego wylotu powoduje wyrzucanie wody przez wylot pomocniczy i skręt czołgu na wodzie. PT 76 może pływać także do tyłu, w tym celu zamyka się oba główne wyloty i woda jest wyrzucana przez boczne pomocnicze otwory. Do pływania podnosi się też umieszczony na przodzie kadłuba falochron. Pojazd wyposażono w dwie wydajne elektryczne pompy oraz awaryjną pompę ręczną służące do usuwania przeciekającej wody. Pierwsze serie produkcyjne czołgu nie były przystosowane do działania w warunkach użycia broni masowego rażenia.

Pt-76b-pst

Czołg PT-76 Armii NRD

Czołg został przyjęty na wyposażenie Armii Radzieckiej 6 sierpnia 1951 roku pod oznaczeniem PT-76, a następnie wszedł do użytku w armiach Układu Warszawskiego w tym do Ludowego Wojska Polskiego (LWP), które używało PT-76 w Jednostkach Obrony Wybrzeża oraz w pododziałach rozpoznawczych wojsk zmechanizowanych i pancernych. Dostawy sprzętu rozpoczęto w 1957 roku. Ostatnie 30 egzemplarzy czołgu służyło w LWP jeszcze na przełomie lat 80-tych i 90-tych. Konstrukcja czołgu PT-76 była rozwijana i kilkukrotnie modernizowana. Od 1959 roku produkowano wersję zmodernizowaną oznaczoną  jako PT-76B. Zastosowano w niej armatę D-56TS wyposażoną w układ stabilizacji armaty. Czołg wyposażono również w układ ochrony przed bronią masowego rażenia (ABC) i dodatkowe zbiorniki paliwa, co zwiększyło ich pojemność do 580 l. W późniejszym okresie dalszemu rozwojowi podlegało wyposażenie czołgu. Od 1967 roku karabin maszynowy SGMT zamieniano na PKT tego samego kalibru. Czołgi PT-76 produkowano do 1967 roku, łącznie zbudowano ich ok. 3 039 sztuk.

PT-76b

Produkowana od 1959 roku zmodernizowana wersja czołgu pływającego PT-76B z armatą nowego typu

Informacje

Dane podstawowe:

  • Państwo: Związek Radziecki (ZSRR)
  • Producent: ...
  • Typ pojazdu: lekki czołg pływający
  • Załoga: 3 osoby
  • Prototypy: 1950
  • Produkcja: 1951-1967
  • Wyprodukowane egzemplarze: ok. 3 039szt.

Dane techniczne:

  • Uzbrojenie główne: armata D-56T lub D-56TM kal. 76,2 mm
  • Uzbrojenie dodatkowe: sprzężony z armatą karabin maszynowy SGMT kal. 7,62 mm
  • Silnik: wysokoprężny, 4-suwowy, 6-cylindrowy, rzędowy W-6 o mocy 240 KM chłodzony cieczą
  • Skrzynia biegów: 5-biegowa + bieg wsteczny, manualna
  • Pancerz: spawany z płyt walcowanych
  • Długość: 7,62 m (całkowita), 6,91 m (kadłuba)
    Pt-76

    Czołgi PT-76 w czasie pokonywania przeszkody wodnej

  • Szerokość 3,14 m
  • Wysokość: 2,19 m
  • Prześwit: 0,37 m
  • Masa własna: brak danych
  • Masa całkowita: 14 000 kg
  • Prędkość maks.: 44 km/h (na szosie), 10,2 km/h (na wodzie)
  • Zasięg: 240-260 km, zasięg pływania: 60-70 km
  • Zapas paliwa: 250 l

Użycie bojowe:

Użytkownicy:

Bibliografia:

  • Jerzy Magnuski "Czołg pływający PT-76, TBiU nr 12" Wydawnictwo MON Warszawa 1971

Źródła:

Michał Iljin (dyskusja) 03:16, lip 16, 2013 (UTC)IljinM.

Ostatnia aktualizacja danych: 18 stycznia 2020 roku

Źródło „https://uzbrojenie.fandom.com/pl/wiki/PT-76?oldid=48618”
Treści społeczności są dostępne na podstawie licencji CC-BY-SA , o ile nie zaznaczono inaczej.